Zoals eerder gemeld, heeft het overgrote deel van de – voor dyslectisch gediagnosticeerde -kinderen de voorkeur om visueel te denken.

De wetenschap rondom dyslexie negeert het fenomeen beelddenken volledig. Eigenlijk is dat gek. Zeker wanneer je bedenkt dat in mijn praktijk, en in die van veel Kernvisie methode coaches, dagelijks kinderen uitstromen die substantieel beter zijn gaan lezen, schrijven en rekenen. Juist door gebruik te maken van het de mogelijkheden die het beelddenken hun biedt. En dan heb ik het nog niet eens over de verbetering in concentratie, faalangstig gedrag en het zelfbeeld.

Wanneer ik mijzelf presenteer, wordt me vaak gevraagd: “Is de Kernvisie methode wetenschappelijk bewezen?” Mijn tegenvraag is “Wat is wetenschappelijk?” En is dat de waarheid?

Wetenschappelijkheden, die 10 jaar geleden doorgingen voor waarheid, zijn in veel gevallen ingehaald door nieuwe technologieën. Een nieuwe waarheid. Hoe wetenschappelijk bewezen is de dyslexie aanpak door ‘erkende instituten’ nou eigenlijk?
Ik durf te beweren dat kinderen, die 14 maanden wekelijks in een dyslexie-instituut behandeling hebben gehad, niet beter uit de bus komen, dan wanneer zij zich in 5 tot 7 keer de Kernvisie methode eigen hebben gemaakt.

Ik durf de uitdaging wel aan. De wetenschap ook?