Zo, daar ben ik ook weer mooi vanaf.

Laten wij hem Mark noemen. Mark loopt tegen problemen aan op school. Het leerlingvolgsysteem laat D’s en E’s zien. Mark heeft anderhalf jaar dyslexiehulp achter de rug. De eerste keer dat hij bij mij kwam, had hij een houding van ‘Jij bent de volgende die aan mij gaat plukken, daar heb ik dus geen trek meer in’.

Hij ging de confrontatie met me aan. Toen ik dit bespreekbaar maakte en hem zei dat ik hem graag wilde helpen maar dat alleen kan als hij ook meedoet, gooide hij er nog een schepje bovenop. Toen ik vervolgens aangaf dat ik niet kan werken met iemand die niet wil en zou gaan stoppen, kwam hij tot de conclusie dat hij zich in een lastig pakket had gemanoeuvreerd. Ik heb ouders aangegeven dat het hun verantwoordelijkheid is om duidelijkheid te geven aan Mark, omtrent wat wel kan en wat niet. Als ouder bepaal je welke speelruimte je aan je kind geeft. Dat doet hij niet zelf.

Door mijn duidelijkheid was Mark de volgende keer zeer coöperatief. Hij wist waar hij aan toe was. Thuis was er nog wat weerstand met oefenen, maar doordat de ouders een vaste tijd hanteerden en een vaste lengte van het oefenmoment aanhielden, kwam ook daar rust.

De derde keer dat Mark er was liet hij een nieuwe strategie zien. Als ik wat uitlegde zei hij halverwege de uitleg al wat er ging komen. Hierdoor leek het alsof hij alles begreep. Het risico dat je als coach nu loopt is dat je denkt dat je cliënt het wel weet. Hij kon het inderdaad keurig vertellen maar bleek niet in staat om het uit te voeren.

Iedere uitleg beantwoordde hij met ‘ja’, alsof hij het wel wist. Het is een manier om ergens weer snel vanaf te zijn, maar het levert uiteindelijk niets op. En niet alleen als coach moet je daar alert op zijn, want het gebeurt ook in de klas.

Wij hebben gesproken over eigenaarschap en verantwoordelijkheid. Ook zijn ouders zullen hierop in moeten zetten.