“Mam, ik mis mijn vrienden en op Snapchat zie ik dat zij elkaar wel allemaal zien!” Noodkreet van een puber die de sociale quarantaine meer dan zat is. Ze is blij dat ze haar bijbaantje nog heeft, maar waarom mag ze wel naar haar werk en niet naar haar vrienden? En jongelui worden toch bijna niet ziek? Ze is ondertussen wel 18, dus ze valt ook niet meer in de ‘laat ze maar lekker samen buiten spelen’ categorie.

Hoeveel ruimte kan je ze geven? Zijn ze zich bewust van de noodzaak van die anderhalve meter? Op haar werk zijn er allemaal beschermende maatregelen genomen, maar als mijn lief haar ’s avonds ophaalt van haar werk ziet ze puber gezellig met collega’s buiten op een bankje zitten. Hoezo anderhalve meter?

Hoeveel ruimte kan je ze geven? Een gesprek wat hier regelmatig wordt gevoerd. Thuis aan tafel en met andere ouders. Want hoe doen zij dat? Mogen hun pubers wel met andere vrienden afspreken? En zo ja, welke regels worden er dan gehanteerd?

Voorzichtig worden onze regels wat versoepeld. Puber mag afspreken met haar beste vriend. Of daar, of hier en geen gehang op straat. Hier gaat het goed, daar gaat het mis. Na het eten nog even samen een ijsje halen “Vind je moeder dat goed?” “Ja hoor, geen probleem”, antwoord puber. Een ontmoeting met vrienden onderweg en iets met een jointje, want dat wil je toch een keer proberen. Gelukkig biecht ze het bij thuiskomst direct op, maar de paniek hier slaat toe. Dus puber gaat thuis op anderhalve meter afstand en mag de komende twee weken de deur niet meer uit.

Overdreven? Misschien, maar als zelfstandige (met grijze witte haren zoals ik) is ziek zijn niet handig en met Corona neem ik geen risico.

Er is door de overheid heel sterk ingezet op het terugdringen van het aantal besmettingen. Nu kunnen we gaan kijken of we een balans kunnen vinden, maar we moeten niet de illusie hebben dat we de controle hebben over Corona. Die controle komt pas op het moment dat er een vaccin is gevonden en dat kan nog wel even duren. Dus alles is erop gericht om de medische ondersteuning in stand te kunnen houden.

Als je in je directe omgeving niet geconfronteerd wordt met het virus en je hoort in de media dat het de goede kant op gaat. Lijkt het voor een puber alweer een stuk onschuldiger. Tegelijkertijd zit mijn schoondochter– werkzaam in de zorg – ondertussen thuis in quarantaine mét virus en een spuitfles Dettol om haar sporen uit te wissen als ze in de badkamer is geweest. En mijn zoon loopt er dan ook nog een keer met bleek doorheen. En dan is het toch opeens niet meer zo onschuldig als het soms lijkt.

Beslissen op basis van wat er nu bekend is en je weet pas achteraf of je er goed aan hebt gedaan. We modderen voort en houden het gesprek open. Ze mag ondertussen weer afspreken met haar beste vriend. Het blijft spannend.