Al zoekend kwam ik op deze blog. Ik zocht naar andere manieren om mijn zoontje (groep 7) te helpen met zijn lage Cito-score voor spelling (wat hij zelf niet vind kloppen omdat hij het snapt) en zijn moeite met taal, nieuwsbegrip en studie vaardigheden.
School blijft hem spelling bijles geven. Hij geeft zelf aan dat hij dat veel te makkelijk vind. Maar school wil een dyslexie onderzoek gaan starten. Wij als ouders hebben geen toestemming gegeven omdat onze zoon dit zelf niet wil. Hij wil wel graag hulp bij taal, nieuwsbegrip en studievaardigheden. Maar hier kan school geen bijles in geven..
Ik ervaar onbegrip over onze keuze om geen dyslexie onderzoek te starten en vind het jammer dat hij niet geholpen kan worden bij wat hij zelf aangeeft moeilijk te vinden.
Ik zou graag in contact komen met iemand die mij hierin kan adviseren.

Hartelijke groet,
Eline

Dank u wel voor de bemoedigende woorden.

Ik kijk uit naar vervolg artikelen van uw hand.

Als ouder weet je soms niet meer wat je mag verwachten of wat je rechten nog zijn, laat staan dat van het kind.

Vol goede moed vooruit!

Nogmaals bedankt.

Een moeder uit Amsterdam

Wat fijn te lezen dat je er (ook) zo over denkt Wim! In een prestatiegerichte maatschappij geef je met een etiket een kind de boodschap dat hij niet voldoet. Een kind moet kunnen ZIJN zonder oordeel. Het is de taak van de maatschappij om een gezonde voedingsbodem te zijn voor kinderen en het kind te beschermen, te ondersteunen en te voeden en niet te veroordelen. We moeten ons niet alleen zorgen maken over het verwoesten van de natuur maar ook over het verwoesten van onze eigen natuur!

We zijn allemaal anders, leren anders, ontwikkelen bepaalde vaardigheden op verschillende momenten en hebben onze eigen kwaliteiten. In de huidige schoolsystemen is dit onmogelijk allemaal te combineren voor een docent.
Een diagnose wordt regelmatig op jonge leeftijd verkeerd gesteld, is confronterend en gaat voorbij aan de kwaliteiten die iemand heeft. Kwaliteiten die soms juist voorkomen uit hun diagnose.

Toch was ik blij met de diagnose; zwaar dyslectisch en hoog maar net buiten de diagnose ass en overprikkeld te scoren.

De dyslexie herkende ik al vroeg van mij zelf en ik zag ook andere opvallende dingen in zijn gedrag. Ook was het me overduidelijk dat hij op zijn school niet tot zijn recht kwam en ik wilde dolgraag over naar een school voor speciaal onderwijs. Hun lessysteem en organisatie was veel meer gericht op positieve ervaringen die stimuleren, stevig in je schoenen staan, jezelf leren kennen en grenzen stellen, maar ook andere vaardigheden laten ontdekken door te bakken bv en een fantastisch speelbos. Toch koste deze overstap me twee jaar en heel veel tijd en energie, omdat er een diagnose moest liggen. Mijn kind werd zeer faalangstig, ging raar gedrag vertonen door onder tafels en in kasten te zitten, had natte broeken, hele heftige boze buien, raakte zijn vrienden kwijt en vroeg zich hardop af hoe het was om dood te zijn. Waarschijnlijk lekker rustig, je hoefde niks meer en niemand die meer zeurde en van alles van hem wilde.

Wat was ik blij met de diagnose. Eindelijk mocht hij naar een school waar hij zijn plek zou vinden. En wat heet; zelden boze buien, school is oke en soms zelfs leuk, Hij durft nu zo af en toe zomaar te laten horen wat hij weet, zijn zusje krijgt een weerwoord, droge broeken en weer wat vriendjes.
Doe mij maar een diagnose als ik hem daarmee op de goede plek krijg.

Mijn oudste heeft een etiket vanaf haar 6e.. het was een worsteling toen en dat is het nog steeds om er vanaf te komen. Nu bijna 21, fijne job, eigen plek en op haar plek. Mooie mens en in haar kracht! Maar worstelt nog steeds met haar zelfbeeld én het beeld van de destijds ‘sticker plakkers’ en de ontwrichtende werking die het heeft gehad in ons allen, ons netwerk, op school en binnen het gezinssysteem, waar uiteenlopende visies over wel of geen etiket of stoornis, de ronduit kwetsende meningen over ons als ouders om wel of géén etiket te plakken.. een slopende uitwerkingen hadden. ‘Heb ik er goed aan gedaan’ is een vraag die mij Tot op de dag vandaag nog bezig houdt. Andere kant is dat ze er goed is doorgerold en geen speciaal onderwijs nodig heeft had. Is dit dan misschien toch dankzij het etiket? En zorgt het etiket dan dat de extra deuren en financiële middelen binnen handbereik zijn?

Mijn jongste is een evenbeeld van mijn oudste; voor haar maken we in deze tijd een andere keuze en dat kan ook. Het is een andere tijd, andere gezinscontext en een ander zorglandschap waarin de handvatten meer binnen handbereik liggen, zonder dat het etiket nodig is. Ik vertrouw daarnaast op onze intuïtie en neem de eerdere ervaring mee. Het stickertijdperk is naar mijn idee een beetje voorbij, al zijn ze er op school wel gek op.
En als het echt nodig is, dan is dat zo. Daarin is ieder kind en context anders. Ik merk dat juffen en meesters hierin ook echt het verschil maken. Vorig jaar was er een dominante juf die vooral naar diagrammetjes en sociogrammetjes keek en niet naar mijn kind. Elk (10 minuten) gesprek was knokken. Nu heeft ze twee doorgewinterde dames die al wat ouder zijn en echt kijken naar haar en… naar zichzelf. Niet onbelangrijk want veel stickers worden geplakt voor het gemak van degene die het kind moet begeleiden.
Het zal altijd maatwerk blijven.

Dat ligt aan het kind. Ik heb een kind dat NLD getest was. Hier herkende ik me niet in. Ik vond het meer een rijpingsprobleem. Hij was nog erg speels. Na een jaar blijven zitten,kon hij prima mee. Hij doet nu HBO. Mijn andere zoon heeft PDD-nos. Bij hem was ik blij met het etiket, zo kon hij vmbo+ doen en na het krijgen van medicijnen om te concentreren is hij zo vooruit gegaan dat hij nu MBO 4 met gemak aankan. Zonder etiket had hij deze hulp niet gehad. nu kan hij met koffie zonder medicijnen en heeft hij zijn eigen oplossingen gevonden. Ik denk dat zo’n onderzoek handig is als het probleem je belemmert in je ontwikkeling. Dat er tegenwoordig teveel kinderen een etiket krijgen kan ik beamen. Ik zie zelf in de klas ook regelmatig kinderen die waarschijnlijk een lichte vorm van autisme hebben (ervaring, niet gediagnosticeerd) die prima zonder etiket en daarmee extra hulp goed kunnen functioneren.

Mijn kind is vooral zichzelf, ik herken eigenschappen van mijzelf, eigenschappen van mijn partner, ik herken mijn ouders en schoonouders in mijn zoon. Maar vooral zie ik mijn zoon, een eigenzinnige, grappige, bijdehand, sociaal, liefdevol jongen met diverse interesse die mij een nieuwe blik op de wereld geeft. Er zijn dingen waar hij niet goed in is, maar er zijn ook dingen waar hij in uitblinkt. Net als ieder mens heeft hij zijn eigen leercurve.

Super! Helemaal mee eens…
Heb zelf een hekel aan etiketje plakken, neem het kind of (ieder) persoon hoe dat hij/zij is….en kun je er niet mee omgaan neem dan afstand van elkaar…