Je hebt ze vast wel eens gezien, die prachtige afbeeldingen van een brein, waarbij de linkerhersenhelft in zwart-wit de ratio weergeeft en de rechterhersenhelft vol kleur de gevoelswereld laat zien.

Het grappige is dat de mensen die zichzelf als ‘rechtsgeoriënteerde denkers’ zien, zich hierin helemaal herkennen. Ze voelen zich erkend, alsof het plaatje speciaal voor hen gemaakt is.

Aan de andere kant zie je dat mensen die meer aan de ‘linkerkant’ van het denken zitten, zich meteen geroepen voelen om te zeggen dat het allemaal onzin is. “Het is een neuromythe!”, roepen ze dan. “Geen wetenschappelijke basis, neem het vooral niet serieus!”

Maar ik denk dan altijd: waarom kan het niet gewoon naast elkaar bestaan?

Het mooie aan wetenschap is dat het altijd begint met het idee: we weten het niet. Dat is precies wat ‘ignoramus’ betekent: “We weten het niet”. Geen enkele theorie is heilig, alles kan en moet getest worden.

En ja, wetenschappers zijn het vaak niet met elkaar eens. Maar dat is juist goed! Door verschillende meningen ontstaan nieuwe ideeën en inzichten. Soms analyseren ze dezelfde gegevens en komen ze toch tot heel verschillende conclusies, afhankelijk van hoe ze de dingen bekijken of welke methoden ze gebruiken.

Daarnaast heeft niet iedereen altijd dezelfde hoeveelheid informatie. Soms is er gewoon nog niet genoeg bewijs om een knoop door te hakken, waardoor er verschillende theorieën ontstaan.

En laten we eerlijk zijn, elk vakgebied bekijkt de wereld weer anders. Een bioloog kijkt anders naar een probleem dan een econoom of een socioloog, en dat is helemaal prima.

Innovatie komt vaak voort uit die verschillen. Als nieuwe ideeën op tafel komen, zijn wetenschappers eerst sceptisch. Maar naarmate er meer bewijs komt, wordt het serieus genomen en kan het tot hele nieuwe ontdekkingen leiden.

Dus ja, die onenigheid leidt vaak tot verdieping en verbetering van kennis. Dat is wat wetenschap zo dynamisch maakt. Wat vandaag nog wordt betwist, kan morgen de nieuwe consensus zijn.

En eerlijk gezegd, ik zie die twee hersenhelften als een geweldige metafoor voor hoe wij mensen in elkaar zitten. We zijn allemaal verschillend, met onze eigen voorkeuren en manieren van denken. Vooral als het gaat om leren!