Soms word ik er wel een beetje moedeloos van. Afgelopen week had ik een moeder aan de telefoon met een hulpvraag. Haar dochter zit in groep 7 en loopt al een aantal jaren op haar tenen op school. Ze moest echt alles uit de kast trekken om mee te komen en dat heeft haar nu opgebroken. School overweegt (het is februari) om haar terug te plaatsen in groep 6. Zowel moeder als dochter vinden dat het prettig idee, ook omdat ze veel aansluiting heeft met de kinderen in groep 6.
Terug naar een lagere groep is soms écht een goede oplossing. Het geeft rust, een kind hoeft even niet meer op zijn tenen te lopen. Daarnaast is de lesstof van een lagere groep niet helemaal onbekend en krijgt nu de kans om beter te landen. Tegelijkertijd ben je er niet met alleen dat ene jaar overdoen. Je moet ook kijken waardoor de informatie die school aanreikt niet is geland en de hiaten die zijn ontstaan weer opvullen.
Werken aan het verstevigen van het fundament, zodat een kind daar weer verder op kan bouwen.
In mijn boek Krachtig anders leren herkende moeder haar dochter en ze wil graag naast de veranderingen op school een traject starten met de Kernvisie methode.
Bij het plannen van de eerste afspraak kwamen we een obstakel tegen. School wilde de extra begeleiding niet tijdens schooltijd plaats laten vinden. Hun reden? Het zou ongelijkheid creëren. Kinderen van ouders met extra financiële middelen krijgen zo een streepje voor.
Dit klinkt logisch, maar roept wel een belangrijke vraag op: als je als ouder je kind naar een cito-trainer stuurt om de resultaten te verbeteren, is dat dan hetzelfde als een kind ondersteunen bij het leerproces nadat het op school is uitgevallen?
Het eerste gaat om cijfers, het tweede om écht mee kunnen doen in de klas. Een kind dat moeite heeft met leren, verdient een kans om de fundering onder zijn of haar leerproces opnieuw op te bouwen. Het gaat hier niet over het halen van hogere scores, maar om ervoor te zorgen dat een kind weer met plezier en vertrouwen kan leren!
En ik snap dat het lastig is voor school en onrustig in de klas als er steeds kinderen in en uitlopen, maar coaching volgens de Kernvisie methode zorgt er wel voor dat het leren op school straks makkelijker gaat (en dat kan je van de tandarts niet zeggen ;-)).
Het zou natuurlijk het mooiste zijn als leerkrachten zelf de Kernvisie methode in kunnen zetten. In iedere klas zitten er al gauw zo’n 5 kinderen die hier enorm mee geholpen zouden zijn. Scheelt ook heel wat in en uit geloop …
Gelijke kansen voor ieder kind is niet hetzelfde aanbieden voor ieder kind! Of vergis ik me nou?
Piet
Dag Wim,
Nou ben ik al een poosje van school af, (Ik ben 76 jaar). Maar het heeft er alle schijn van dat de school er nog steeds niet is voor het kind, maar vooral voor het latere productievermogen, om het economische systeem in stand te houden. Want wanneer wordt er nu aan een kind gevraagd, wat vind je leuk, om vervolgens het kind te stimuleren/faciliteren, zodat het maximaal haalbare resultaat wordt gehaald binnen het (wens)domein wat het kind, zeg maar gerust nooit. Alles wat als mens geboren wordt, moet dienstbaar zijn aan het bestaande (economische) systeem, dus hoezo een eigen richting kiezen. In mijn jonge jaren, bepaalde het advies van de bovenmeester de loper en de lengte daarvan voor de rest van je leven. En daar kon je het mee doen. Nu is het mij aardig gelukt dit advies om te buigen in een richting waar ik gelukkig van ben geworden, maar dat is niet iedereen gegeven. Het heeft een hoop vrije tijd gekost om te komen waar ik wilde. En dat is dan wel weer leuk, want school is afgeleid van het Griekse woord scola, hetgeen vrije tijd betekent.
Mocht je geïnteresseerd zijn in hoe dat mij is vergaan, wil ik je dat graag vertellen.
Met vriendelijke groeten,
Piet