Sinds 1 januari 2009 is de vergoeding van diagnostiek en behandeling van ernstige, enkelvoudige dyslexie in het basispakket van de zorgverzekering opgenomen. Bij ‘enkelvoudige’ dyslexie mag er géén sprake zijn van bijkomende stoornissen zoals ad(h)d. Dit moet door een diagnosticus vastgesteld worden. Deze behandelingen worden gedaan in een geselecteerd aantal dyslexiecentra.

De resultaten van deze vaak 14 maanden durende aanpak worden als zeer matig ervaren. Natuurlijk wanneer je 14 maanden iemand wekelijks volpropt met spellingsregels, dan zal er vast wel iets blijven hangen. Dit klinkt wat negatief, maar dit komt uit de koker van verschillende ouderorganisaties, die zich bezighouden met dyslexie.

Deze dyslexiecentra hebben het zich ook nog eens makkelijk gemaakt, door te claimen dat er géén sprake mag zijn van bijkomende stoornissen zoals ad(h)d. Dit terwijl ad(h)d ook een symptoom is van dyslexie en geen aparte afwijking is. Dus wanneer je kind een beetje druk is of in het hoofd druk is, dan gaat de vergoeding niet op. Hoe meer je last hebt van dyslexie, des te minder kans je hebt op een vergoeding. De wereld op zijn kop. Ik vind het een schande hoe deze “zakkenvullers” zo hun gang kunnen gaan. De officiële dyslexiecentra: Boter op je hoofd.

In mijn praktijk komen juist de “zware gevallen”. Vaak zijn ouders radeloos en ben ik hun laatste strohalm. Gelukkig verlaten de meeste kinderen binnen 4 maanden (max. 7 sessies) met veel resultaat weer mijn praktijk.

De overheid zou heel veel geld besparen wanneer men de Kernvisie methode landelijk zou invoeren …