Bovenstaand onderzoek werd recentelijk gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Cortex.

Baby’s die goed verschillende toonhoogten kunnen onderscheiden, zullen later goed kunnen lezen, zo blijkt uit een nieuw onderzoek van de Universiteit van Jyväskylä. Baby’s die nauwelijks reageren op verschillende geluiden, maken meer kans later dyslectisch te worden.

Onderzoekers hebben bij slapende baby’s geluiden afgespeeld die verschilden in toonhoogte. Intussen maten zij de activiteiten in de hersenen. De baby’s werden verdeeld in 2 groepen: de ene groep met een bekend risico op het ontwikkelen van dyslexie (!), de andere als controlegroep.

Uit het onderzoek wordt duidelijk dat baby’s van wie de hersenen duidelijk reageerden op de verschillende toonhoogten beter lezen op school, dan de baby’s die geen verschillende reacties lieten zien op de verschillende toonhoogten. Deze groep worstelde meer met het leren lezen op de basisschool.

De twee groepen zijn al curieus, schijnbaar bestaan er baby’s met een bekend risico op het ontwikkelen van dyslexie. Waarschijnlijk dikke baby’s (zie eerder artikel).

Uit de bevindingen líjkt duidelijk te worden dat het vermogen om te leren lezen samenhangt met het vermogen om verschillende toonhoogten te onderscheiden. Ik constateer in mijn praktijk, dat dyslectische kinderen nou niet echt een voorkeur hebben om hun auditieve systeem te gebruiken. Dit verklaart dat zij niet zo reageren op tonen (hoog of laag zal niet uitmaken). Maar om nu deze stelling te deponeren is wel erg generaliserend.

Als dit dus het wetenschappelijke bewijs is, waarom bestaat er dan zo’n bloeiende handel in Daisy spelers (voorleesapparatuur met terugspoelmogelijkheid)?

Dyslexie is handel!