Zoals eerder geschreven, vindt de wetenschap dat dyslexie een neurologische afwijking is in de samenwerking tussen de twee hersenhelften. Dit is iets waar je je hele leven mee te maken blijft houden. Door extra remedial teaching kan dit enigszins verzacht worden, aldus de wetenschap.

Onder de noemer van wetenschappelijkheid wordt er veel beweerd. In mijn eerdere blogs kunt u hier nogal wat staaltjes van lezen. Het begrip empirisch vind ik een meer toepasselijk woord. Mocht u de definitie niet direct bij de hand hebben, ‘empirisch’ staat voor proefondervindelijk vaststellen.

In mijn praktijk kom ik dagelijks met leuke kinderen in aanraking, die mij interessante manieren van denken en redeneren laten zien.

Wat ik empirisch waarneem is, dat kinderen, die voor dyslectisch doorgaan, continue aan het nadenken zijn hoe ze iets moeten schrijven. Ze maken steeds verschillende overwegingen hoe ze iets uit moeten voeren. Ik zeg ook wel dat ‘ze last hebben van hun eigen slimheid’. Als je niet slim bent kan je niet nadenken.

Eigenlijk moet het zo zijn dat iemand een woord automatisch opschrijft en dit vergelijkt met het woordbeeld in zijn hoofd. Op basis hiervan kan het woord nog worden gecorrigeerd. De dyslect mist vaak dit woordbeeld om te kunnen corrigeren.

Wanneer je een trap oploopt doe je dat automatisch, zonder na te denken. Zodra iemand tegen je zegt ‘pasop, let goed op de treden’ ga je bewust je voeten neerzetten en heb je daarbij de kans dat je struikelt. Dit is wat er eigenlijk gebeurt bij dyslecten en al die mensen met lees- en spellingsproblemen.