Het schooljaar is weer begonnen en ook de noordelijke provincies gaan weer naar school. Met frisse moed, een beetje tegenzin of reikhalzend wordt er uitgekeken naar het nieuwe schooljaar. Hup weer nieuwe dingen leren.

Tot mijn grote verbazing hoorde ik van een cliëntje dat hij eerst een dictee kreeg van een nieuwe spellingsregel en pas daarna de uitleg. Ik dacht daar zal hij zich wel in vergissen. Je krijgt eerst uitleg en daarna dictee.

Toen ik dat eens na ging vragen, blijkt het dat veel scholen inderdaad eerst het dictee geven en daarna de uitleg. De reden die men hiervoor opgeeft is dat de leerkracht dan kan zien wat zij wel al weten en wat niet.

Voor kinderen met een rechtgeoriënteerde leerstijl is dit heel erg vervelend. Zij moeten namelijk maar een beetje gissen hoe zij een woord moeten schrijven. Wanneer zij een woord verkeerd schrijven creëren zij een fout woordbeeld, wat bij deze categorie kinderen vaak hardnekkig blijft zitten.

Daarnaast wordt volledig voorbijgegaan aan het gevoel dat deze kinderen krijgen als ze keer op keer een dictee maken en daarbij een groot deel van de woorden fout schrijven. ‘Zie je wel, ik kan het toch niet’. Heeft een leerkracht enig idee hoe vaak een kind ’s avonds huilend uit bed komt, omdat het het gevoel heeft dat het wéér heeft gefaald?

Wat is er op tegen om eerst gewoon een uitleg te geven met de daarbij behorende woorden en die een week op het bord te zetten? Rechtsgeoriënteerde kinderen komen de woorden dan vaker tegen en nemen deze op in hun geheugen. Veel leuker toch wanneer je een dictee goed maakt?

Kan je een woord teveel of te vaak aanreiken als leerkracht? Waarom wordt deze groep toch vergeten?