Er ontstaat zo langzamerhand een cultuur, dat op het moment een kind niet naar behoren presteert er een onderzoek wordt gedaan. Dit kan een dyslexieonderzoek en/of een intelligentieonderzoek of onderzoeken naar adhd, add of pdd nos.
Wat levert zo’n onderzoek nou op? Wij stellen vast dat er een probleem is, maar wat gaan we er vervolgens aan doen? Niets dus. Het enige wat wij nu weten is dat het niet aan de juf lag, want het kind heeft dyslexie (of welke aandoening dan ook). We gaan het kind maar een beetje beschermen met een aparte leerlijn om vervolgens nooit meer op niveau te komen. Maar ja, het kan ook niet beter, want het is dyslectisch.
Zodra het etiket is geplakt gaat, wellicht onbedoeld, iedereen in een ruststand staan. Het ontslaat iedereen van de verplichting om het kind op het juiste niveau te brengen, want het heeft tenslotte een storing.
Wat ik waarneem tijdens al mijn coachings (ik zie 25 kinderen per week), is dat deze kinderen weldegelijk in staat zijn om op niveau te presteren. Zij moeten alleen de informatie op een andere wijze in het lange termijngeheugen brengen (Kernvisie methode). Ieder kind dat een aparte leerlijn krijgt wordt tekort gedaan.
Terug naar de testen. Wanneer een kind constant onder druk staat en elke keer weer geconfronteerd wordt met slechte resultaten en school besluit in haar wijsheid om een intelligentieonderzoek te laten doen, dan heb je als kind geen enkele reden om je voor die test nou eens flink in te zetten. Vervolgens gaat iemand zich serieus buigen over de uitslag.
Ik zie kinderen die een IQ scoren van 85 of lager. Tegelijkertijd zie ik diezelfde kinderen normaal en intelligent op vragen reageren. Op school wordt de uitslag serieus genomen, met als gevolg dat we ons de moeite kunnen besparen, want het kind snapt het toch niet.
Tegelijkertijd zie ik diezelfde kinderen in mijn praktijk – en inmiddels in 125 praktijken in Nederland, waar ook de Kernvisie methode wordt toegepast – opbloeien en veel betere resultaten op school halen.
Alle testen, tot en met de cito-toets, vertrouw ze niet …
anoniem
Mijn zoontje is 8 jaar, zit in groep 3 en heeft kleuterverlenging gehad.
Hij heeft heel erg veel moeite met met de leerstof, maar hij komt heel intelligent over, heeft leuke humor en doorziet veel.. Groot empathisch vermogen.
Wel is hij heel erg gevoelig en heeft weinig zelfvertrouwen.
Als hij iets niet wil kan je op je kop gaan staan. Hij heeft erg zijn eigen mening.
Hij zit op regulier onderwijs en zij adviseerden om zijn IQ te laten testen.
Ik stond daar al sceptisch tegenover, had ik maar naar mijn gevoel geluisterd.
Hij heeft de opdrachtjes gedaan en de vragen beantwoord met alleen ja of nee of weet ik niet. De simpelste vragen wist hij ineens niet (wie komen er op je partijtje?) natuurlijk weet hij wie er komen.
Hij heeft er helemaal geen zin in gehad. Achteraf zei hij ook “ik had er geen zin in,heb gedaan wat ze vroegen maar heb m’n best niet gedaan”.
Vervolgens kwamen we op gesprek en werd ons verteld dat onze zoon geestelijk gehandicapt is met een IQ van 68. Hij kwam heel somber bijna depressief over dus de term PDD NOS werd ook nog genoemd.
Vooraf hebben wij een beeld geschetst over zijn karakter z’n eigenschappen en creativiteit. Hij is dus heel anders dan wat zij voor zich hadden. Toch hebben ze die test afgenomen en is er een getal uitgekomen.
Heel boos zijn wij hierover en willen dat het dossier vernietigd wordt, heel veel spijt heb ik dat ik hem hieraan heb laten meedoen.
Gelukkig voor hem komt er bij ons een nieuwe school. Deze school kijkt naar het kind in plaats van de methode.
Hij is daar van harte welkom en ik hoop ontzettend dat hij daar eindelijk op z’n plek is.
Mijn kind is niet geestelijk gehandicapt, hij begrijpt de methode niet.
Nog een paar maanden dan opent de school zijn deuren, helaas moeten we er nog een paar maanden doorheen.