De wetenschap zegt: “Dyslexie is een neurologische afwijking in de samenwerking tussen de twee hersenhelften. Hier blijf je je hele leven last van houden. Door middel van remedial teaching en extra aandacht kan hier wat verlichting in gebracht worden.”

Laten we eens om ons heen kijken. Wanneer we heel Europa nemen en we delen het aantal dyslecten door het aantal landen, dan krijgen we een gemiddelde per land. Nederland komt ruim boven dit gemiddelde uit. Engeland zelfs nog hoger. In Italië en Turkije komt dyslexie nauwelijks voor. Wat gek, hebben zij daar dan geen last van neurologische afwijkingen? Nee, het heeft gewoon te maken met de complexheid van de taal. Veel woorden die het zelfde klinken (of juist niet) of lijken maar een heel andere uitleg krijgen. Denk maar even aan mij en mei. Of in het Engels: laughter en slaughter . Twee woorden, die qua woordbeeld op elkaar lijken, maar als woord toch heel erg anders zijn.

Onderzoek heeft uitgewezen dat in Noord-Nederland meer dyslecten voorkomen, dan in het midden van het land. Naarmate je meer naar het zuiden gaat neemt het aantal dyslecten weer toe.
Zijn er in het zuiden of noorden meer mensen met een neurologische afwijking? Welnee, in het noorden en zuiden spreekt men in het dagelijks leven de Friese taal of dialect.

Met het leren van de Nederlandse taal steunen wij sterk op onze spraak. Wanneer je dialect spreekt kan je dus niet steunen op je spreektaal en wordt het daardoor moeilijker om Nederlands te leren. Visueel ingestelde mensen hebben hier nog meer last van omdat zij niet automatiseren door middel van herhalen, zoals school ons dat leert. De meerdere gedachtestromen verstoren dat proces. Door zich te focussen op woordbeelden en deze bewust op te slaan in het langetermijngeheugen kunnen dyslecten toch grote sprongen voorwaarts maken in hun taalbeheersing.