Vanochtend sprak ik een moeder van vier kinderen in de leeftijd van 7 tot 16 jaar. Vier kinderen uit één gezin, die allemaal tegen leerproblemen aanlopen. Volgens school ‘zit het er niet in’ en worden vanaf groep 2 door school de zorgen al geuit. De oudste volgt praktijkonderwijs en voor de anderen ziet men niet veel meer dan een laag vmbo niveau in het verschiet. Ondertussen ziet moeder steeds vaker haar vier talentvolle kinderen gebukt gaan onder faalangst en een negatief zelfbeeld.

Erfelijk belast? Niet echt, ze hebben allemaal andere biologische ouders, ze zijn namelijk geadopteerd.

En daar hebben we gelijk de gemeenschappelijke factor, want als jouw kind rond zijn of haar 2e verjaardag naar Nederland komt, heeft het wel een taalachterstand van 2 jaar. Niet gek dus, dat het dan op school niet binnen de bandbreedte van de norm valt. Je kan zo’n taalachterstand niet in één of twee jaar inlopen, een geadopteerd kind heeft dus gewoon meer tijd nodig om hetzelfde niveau te kunnen halen als leeftijdsgenootjes, die wel in Nederland zijn geboren.

De politiek heeft de mond vol van passend onderwijs. Hoe passend is dat onderwijs, als jouw kind op basis van leeftijd wordt ingedeeld in een groep en er bij de beoordeling van zijn of haar prestaties geen rekening wordt gehouden met zijn of haar persoonlijke achtergrond? Hoe passend is dat onderwijs, dat jouw kind geen kans geeft om zijn of haar talenten te ontwikkelen? Hoe passend is dat onderwijs, dat jouw kind hindert in zijn of haar sociale ontwikkeling, omdat het continue de boodschap krijgt, dat het niet aan de norm voldoet?

De politiek heeft de mond vol van passend onderwijs, maar ondertussen worden de (natuurlijke) verschillen die bestaan in de ontwikkeling van kinderen ieder jaar verder ingekaderd en ingeperkt. Onder het motto ‘alle kinderen de best mogelijke kansen bieden’ brengt de politiek een steeds groter wordende groep kinderen in de problemen.

Dames en heren in Den Haag, wanneer wordt u nou eindelijk eens wakker?!