Wij vinden het erg belangrijk om vast te stellen wat iemand heeft. Inmiddels hebben we al vele termen bedacht om een bepaald probleem te benoemen, denk maar aan dyslexie, dyscalculie, ADHD, ADD, pdd nos etc. Zodra dit is bepaald dan weten we in ieder geval dat er iets is. Er worden vele testen bedacht om een probleem in beeld te brengen.

In mijn praktijk heb ik veel te maken met ouders, die met testresultaten bij mij komen en aan mij vragen of de conclusies, die getrokken worden, wel kloppen. Zij zelf herkennen vaak hun kind er niet in.

Wat ik zie is, dat deze kinderen testen voorgeschoteld krijgen, die helemaal niet bij hen passen. Maar men probeert wel door middel van de testuitslag conclusies te trekken.

Neem de intelligentietesten. De wijze van testen sluit helemaal niet aan op de wijze waarop visueel ingestelde kinderen denken en doen. Ze produceren meerdere gedachtestromen tegelijkertijd. Ze moeten continue meerdere opties afwegen. Hierdoor hebben ze meer tijd nodig dan andere kinderen. Het niet maken van alle vragen betekent dat deze fout gerekend worden. Hierdoor zijn deze kinderen niet in staat om te laten zien wat zij wel kunnen!

Ook toetsen op school vormen hetzelfde probleem. Neem de redactiesommen, deze vormen een groot probleem voor visueel denkende mensen. Waar anderen richting de probleemstelling gaan, gaan beeldenkers eerst de hele situatie voor zichzelf in beeld brengen. Hierdoor raken ze sterk afgeleid en verliezen onnodig tijd. De school en het cito verdedigen dit met het argument dat op deze manier de praktijk wordt nagebootst. Beelddenkers hebben de grootste moeite met deze wijze van toetsen. Maar zet ze in de werkelijke praktijk, dan kunnen zij het probleem uitstekend aanpakken. Het zijn dus niet de kinderen die afwijken, maar het is de wijze van toetsen die niet deugt.

Laten we dus vooral kijken naar de manier van toetsen in plaats van kinderen onnodig een etiketje op te plakken.