Alweer bijna 4 jaar geleden was ik op bezoek bij een kleuterschool op Curaçao. We waren uitgenodigd om er ‘s avonds een lezing te houden over de Kernvisie methode. Voor ons een vreemde omgeving, dus het was prettig bij daglicht de school alvast te (be)zoeken, zodat we ‘s avonds niet zouden gaan ronddwalen.

We werden enthousiast ontvangen en kregen een rondleiding door de school. Zo heel anders dan in Nederland, lekker in de buitenlucht, en toch ook weer hetzelfde. Kleuters scharrelden rond met speelgoed in de tuin of zaten (of stonden) aan een tafel om een werkje te doen. En toen, we zagen het voor onze neus gebeuren …

Vier kinderen stonden om een tafel. Ze hadden allemaal een set gekleurde staafjes in verschillende kleuren en afmetingen (voor het verhaal, geef ik ze allemaal even een positie: noord, oost, zuid en west). Het eerste kind (noord) werd gevraagd de staafjes naast elkaar te leggen. Het mocht zelf de volgorde kiezen. Vervolgens mochten de andere kinderen proberen de staafjes op dezelfde manier neer te leggen.

Het kind dat west stond, draaide zijn hoofd om het origineel te bekijken en liep af en toe naar de positie van noord om te kijken hoe het eruit zag vanaf die kant. Daarna liep hij terug naar zijn eigen plek om de staafjes op de juiste plek te leggen.

Het kind dat zuid stond, ging af en toe op zijn tenen staan en keek juist over de tafel hoe het eruit zag en legde de staafjes precies hetzelfde neer, maar wel in spiegelbeeld. Tja, en toen moesten wij opeens aan de letter ‘p’ denken. Want wat als je nou met z’n vieren aan een tafeltje zit en jij kijkt even bij je overbuurman hoe hij zijn letter ‘p’ schrijft?

De lezing ‘s avonds vond plaats in de tuin, onder een grote boom. Een gespannen laken op de schutting deed dienst als projectiescherm. Bijna symbolisch voor het feit dat de Kernvisie methode altijd zoekt naar praktische oplossingen. Iedereen ging die dag wijzer naar huis.