Hoeveel vertrouwen moeten wij hebben in de wetenschap als men jarenlang heeft verkondigd dat dyslexie een leerstoornis (neurologische afwijking) is en men nu beweert dat het komt door slecht onderwijs?

“Dyslexie ontstaat door slecht onderwijs. We moeten terug naar het stampen.” Aldus hoogleraar Anna Bosman.

Terug naar het stampen. Stampen van wat? Spellingsregels? Als wij volwassenen schrijven zijn wij vrijwel niet bezig met spellingsregels, de regels rondom de tegenwoordige en de verleden tijd en het voltooid deelwoord daargelaten. Volgens mij is er daarnaast maar één regel die we gebruiken als we eventjes twijfelen en dat is de regel van de lange en korte klank. Over het algemeen schrijven we iets op, kijken ernaar en soms zien we iets dat er een beetje vreemd uitziet. We veranderen het, waarna het goed is. We hebben dat wat geschreven was, vergeleken met het woordbeeld in ons hoofd. Het draait om woordbeelden. Het is een illusie om te denken dat als je een regel kent, je opeens alle woorden goed gaat schrijven.

75% van de kinderen verlaat de basisschool met een goede kennis van de Nederlandse taal. Dit komt niet door kennis van de spellingsregels, maar door het herhalingsprincipe van het werkboek waarin de woorden voorkomen die bij de spellingsregels horen.

Op 15 maart 2015 publiceerde prof. Dr. Maximillian Riesenhuber, neurowetenschapper bij het Georgetown Medical Center in Washington, D.C., de uitkomsten van een wetenschappelijk onderzoek. De conclusie was, dat wij helemaal niet automatiseren op basis van spellingsregels en klank-tekenkoppeling, maar dat neuronen in een klein deel van ons brein de woordbeelden herkennen en daarmee automatiseren.

Ook de methodieken bij het rekenen zijn de verkeerde weg ingeslagen. Nadat de kinderen vanaf groep 3 de sommen tussen de één en de twintig hebben geleerd en vanaf groep 4 de tafels, gaan ze verder met inzichtelijk rekenen. Hierbij worden de sommen uit elkaar getrokken en worden de uitkomsten van de sommen tussen de één en de twintig en van de tafels niet meer toegepast waardoor de automatisering niet ontstaat en/of na verloop van tijd wegvalt. Dit is ook de reden waarom het voortgezet onderwijs zo klaagt over de rekenkwaliteit van hun leerlingen. Het is niet het onvermogen van de kinderen dat ze niet goed kunnen rekenen, maar de methode is niet in staat geweest om de basisautomatisering in stand te houden.

Er is een groep kinderen waarbij het herhalingsprincipe (stampen) niet afdoende werkt. Deze kinderen krijgen het label dyslexie en/of dyscalculie. Echter wanneer we hen de woordbeelden of sommen actief laten inprenten (Kernvisie methode), zien we dat juist zij hiermee uitstekend automatiseren. Dit komt doordat zij een andere leerstijl hebben, een leerstijl die niet goed past bij de wijze waarop school de lesstof aanbiedt. Dit heeft niets te maken met slecht onderwijs, maar met het feit dat de methode niet past bij het kind.

We moeten kijken naar de methodes en de strikte protocollen en procedures waarbinnen leerkrachten dienen te functioneren. Dit beperkt hen namelijk in goed en kindgericht onderwijs.