Brigie is 9 jaar en heeft in haar eerste levensjaar twee herseninfarcten gehad waardoor zij wat coördinatieproblemen kent. Dat liet zich zien toen ik haar vroeg om een dropjojo te tekenen. Het lukte haar niet om deze spiraal binnen de cirkel te houden. Het liet zich ook zien in het vormen van letters. Verder is er een leerprobleem op spelling, lezen en rekenen.

Als snel zag ik dat haar leerprobleem niets te maken had met haar niet aangeboren hersenletsel. Zij was prima in staat om de Kernvisie methode aan te leren.

Net als bij zoveel kinderen is haar wat onduidelijke schrijven meer het gevolg van de spanning die het leren bij haar oproept dan haar handicap. Toen ik haar lijntjespapier met steunlijnen gaf bleek dat zij veel duidelijker en gelijkmatiger kon schrijven.

Zij schrijft in blokletters, dit was geadviseerd door de therapeut van het universitair medisch centrum. Het aan elkaar schrijven zou teveel inspanning van haar vergen. Ik liet haar het woord ’poes’ opschrijven. De letters stonden zo ver uit elkaar dat het hele woordbeeld verdwenen was. Het dichter op elkaar schrijven lukte niet. Dit was een van de oorzaken waardoor zij niet goed automatiseerde.

Toen ik haar een woord aan elkaar geschreven liet zien, schreef zij het zonder problemen zo na. Er was helemaal geen extra inspanning te bespeuren. Doordat zij aan elkaar schreef ontstond er een samenhang van de letters waardoor het woordbeeld veel duidelijker werd en de automatisering tot stand kon komen.
Het goed bedoelde advies van de therapeut om los te gaan schrijven, leverde voor Brigie een ander probleem op, wat al snel toegeschreven werd aan haar niet aangeboren hersenletsel.

Ik heb hier weer van geleerd dat je mensen, met welke handicap dan ook, serieus moet nemen en goed naar ze moet kijken en luisteren. Er zijn altijd wegen te vinden om hen het makkelijker te maken om te gaan met hun handicap.