We hebben allemaal wel eens het idee dat het leven (een beetje) zuur lijkt. Als een zure appel … ‘De juf ziet niet dat je kind niet lekker in zijn vel zit, Marthe wil helemaal niet in jouw praktijk zijn, Kars heeft ADHD en voelt zich niet begrepen, Karim heeft een verkeerde v.o. schoolverwijzing gekregen, de ouder in je groep vraagt te veel aandacht, je vindt je baan niet meer wat het is geweest.’ Je weet eigenlijk niet meer wat je moet doen. Je loopt vast. Wat dan? Bij de pakken neer gaan zitten?
Veel, heel veel kinderen ervaren sociaal-emotionele problemen als faalangst, negatief zelfbeeld, belemmerende overtuigingen en concentratieproblemen. Het gevolg? Buikpijn, hoofdpijn, niet naar school willen en uiteindelijk kans op thuiszitten. Hoe komt dit nou? Zijn dit allemaal individuele tekortkomingen of ligt het probleem veel breder?
En dan komt het moment dat er een kindje onderweg is. Iets waar de meeste mensen zich zo’n negen maanden op voor kunnen bereiden. Soms is die tijd korter, wanneer de baby zich te vroeg aandient. Vaak een hectische tijd in het ziekenhuis, couveuse, gaat hij/zij het redden? De dag dat je naar huis mag met je kindje en dat de verpleging nog tegen je zegt: “Houd er rekening mee dat je kindje later leerproblemen kan krijgen”.
Stond ik toch opeens met de voorzitter van de VO-Raad, de heer Paul Rosenmöller aan de statafel. Nee, niet omdat ik kinderen met leerproblemen help, maar gewoon als betrokken ouder.
Ik beluister dat men op scholen veel waarde hecht aan begrijpend lezen en redactiesommen. En het zijn ook belangrijke onderdelen van het leren. Het voortgezet onderwijs selecteert zelfs op deze twee vakken.
