Een poosje geleden hoorde ik van een cursist die lesgeeft op een NT2 school (Nederlands als tweede taal) dat ze starten met het aanbieden van woordbeelden en daarna de spellingsregels aanbieden. Dat zette mij aan het denken, want als je de woordbeelden al kent, waarom dan nog de spellingsregels aanbieden?
Steeds vaker worden er op scholen iPads ingezet. Een prima middel om nieuwe informatiebronnen te kunnen vinden en te gebruiken. Tegelijkertijd is het ook een middel om te laten zien hoe ‘wij als school met onze tijd mee gaan’. Ik had een keer een directeur van een school aan de telefoon. Hij vertelde mij dat hij de Kernvisie methode niet nodig had, want hij had nu smartboards in de klassen hangen. Nu kon hij alles visueel aanbieden. Typisch een klok en klepel gevalletje.
(Goede) Spelling lijkt steeds meer een kwelling te zijn geworden. Dyslexie onderzoeken lijken de pan uit te rijzen. De spellingsfouten die ik in een krant, een tijdschrift of in een e-mail lees, zijn niet op een hand te tellen. Hoe komt dit dan? Zijn wij minder bedeeld met het spellingsgen of steekt hier wat anders achter?
Vanochtend zag ik een meisje in mijn praktijk (groep 7), de eerste schoolweek na de vakantie zat er alweer op. School is gestart met een nieuwe methode, vanaf nu wordt er alleen nog maar in blokletters geschreven. Dat ze loopt te stoeien met die omschakeling is natuurlijk te verwachten, dat heeft wat tijd nodig.
Ze zit in groep 2, laten we haar Suze noemen. Ik sprak haar moeder na een informatieavond, ze vroeg of ik eens naar haar dochter wilde kijken. Ze kende alle letters van het alfabet, maar de volgende stap naar woorden en het lezen wilde niet lukken. En dat zorgde voor frustratie bij Suze en bij moeder.
Alweer bijna 4 jaar geleden was ik op bezoek bij een kleuterschool op Curaçao. We waren uitgenodigd om er ‘s avonds een lezing te houden over de Kernvisie methode. Voor ons een vreemde omgeving, dus het was prettig bij daglicht de school alvast te (be)zoeken, zodat we ‘s avonds niet zouden gaan ronddwalen.