Vrijdag 28 september 2012 vond het kennissymposium plaats van oudervereniging ‘Balans’. Net als het voorgaande jaar waren er weer vele lezingen: wetenschappelijke benaderingen van ADD, ADHD en verwante etiketten, maar het woord kind, visueel of kinesthetisch viel niet. Ik blijf dat verbazend vinden. Op de informatiemarkt sprak ik veelal mensen uit de praktijk (ouders, leerkrachten, intern begeleiders en remedial teachers). Zij bevestigden keer op keer, dat juist de begrippen visueel en kinesthetisch een belangrijk onderdeel zijn van de problematiek.
Dit is het verhaal van Kay, 12 jaar oud en geboren in China. Toen hij drie en een half jaar was, is hij geadopteerd door Nederlandse ouders. Rond zijn vijfde begon hij Nederlands te praten. Een gemiddeld Nederlands kind praat zo’n beetje op zijn tweede. Dat betekent dat Kay drie jaar achterstand heeft in deze ontwikkeling.
Het is weer de tijd van de informatieavonden op de basisscholen. Leerkrachten vertellen over hoe het werkt in en rond de klassen. En natuurlijk gaat het verhaal over het gemiddelde kind, daar ontkom je niet aan. Maar hoe ervaar je zo’n informatieavond als jouw kind niet zo gemiddeld is?
Er zijn veel termen voor hetzelfde. Een kind zit niet op het niveau, dat aan het einde van het jaar nodig is, om het volgende leerjaar succesvol te laten verlopen.
Een nieuw Nederlands woord is geboren. Een woord dat logischer is dan het lijkt. Rechtsgeoriënteerde kinderen hebben vrijwel hun hele schoolbestaan dingen gedaan waarbij zij twijfelden of het wel goed was. Juist omdat zij in staat zijn om verschillende mogelijkheden te zien, bedenken zij bij iedere vraag wel een tweede passend antwoord. Dit zorgt ervoor dat zij bijna altijd twijfelen en daardoor onzeker worden.
Wanneer ik deze vraag aan mijn cliënten stel, wordt er meestal gezegd: ‘Om later geld te kunnen verdienen’. Maar wat betekent dat nu eigenlijk voor een kind?
