Zowel op de basisschool, de middelbare school, het MBO, HBO en het wetenschappelijke onderwijs, hanteert men zogenaamde dyslexieprotocollen. Dit zijn reglementen en gedragslijnen die men moet hanteren, wanneer iemand een dyslexieverklaring heeft.
Veel rechtsgeoriënteerde kinderen hebben moeite met klokkijken. Alle kinderen in de klas kunnen het al, maar zij blijven maar door ploeteren. Leerkrachten geven het op een bepaald moment maar op, want ‘we moeten door’.
In al hun enthousiasme, gaan kinderen al heel vroeg proberen woordjes te schrijven. Ouders en leerkrachten vinden dat leuk en moedigen hen ook aan. Of deze woordjes goed geschreven zijn of niet, gaan we nog niet corrigeren, want we willen het kind niet demotiveren.
Tijdens het intakegesprek met een nieuwe cliënt geef ik aan dat hij of zij vooral fouten moet maken. De opmerking ‘Ik wil graag dat je zoveel mogelijk fouten maakt’, geeft over het algemeen een schrikeffect, want dat is toch raar? Op school moet je vooral zo min mogelijk fouten maken.
Een wat rare titel, want wanneer we stoppen met denken, dan stopt de communicatie en de informatie.
Zoals eerder geschreven, vindt de wetenschap dat dyslexie een neurologische afwijking is in de samenwerking tussen de twee hersenhelften. Dit is iets waar je je hele leven mee te maken blijft houden. Door extra remedial teaching kan dit enigszins verzacht worden, aldus de wetenschap.
