Onlangs las ik het boek ‘Pakkend Passend Onderwijs’ van Irene Westeneng. Hierin betoogt Irene niet een theoretische vorm van vernieuwend onderwijs, maar spreekt ze vanuit haar ervaringen in de toepassing ervan op verschillende scholen.
Zeven jaar ging ze met buikpijn naar school. Zeven jaar heeft ze op haar tenen gelopen. Zeven jaar voelde ze zich het domste meisje van de klas. Vorig jaar bleef ze zitten. Op initiatief van haar ouders, want scholen staan nou eenmaal niet te trappelen om kinderen een jaar over te laten doen. Dit is namelijk direct van invloed op de beoordeling van de school.
Kinderen moeten op school netjes zitten, stil zitten, hun mond houden, concentreren, zich niet af laten leiden, niet radend lezen, als het even kan de juf in een keer begrijpen en werken volgens de methode van het werkboek.
Als onderdeel van de overdracht van de Jeugdzorg naar gemeenten, gaat ook de zorgplicht voor dyslexiezorg naar de gemeenten per 1 januari 2015. Vanaf 2009 tot en met 2014 was de behandeling van ernstige dyslexie ondergebracht in de basisziektekostenverzekering.
Regelmatig krijgen Kernvisiecoaches feedback van ouders van cliënten. En dat is fijn, want mede dankzij de ervaringen die worden opgedaan tijdens het coachen van de kinderen en de reacties van de ouders kunnen we er voor zorgen dat de Kernvisie methode nog effectiever wordt.