Ik beluister dat men op scholen veel waarde hecht aan begrijpend lezen en redactiesommen. En het zijn ook belangrijke onderdelen van het leren. Het voortgezet onderwijs selecteert zelfs op deze twee vakken.
Zodra een kind niet presteert volgens het tempo dat wij met elkaar bedacht hebben, hebben wij de neiging om een intelligentietest te gaan doen. We willen namelijk vaststellen of er een reden is waarom het niet voldoende lukt. Op zich een goede gedachtegang.
Een poosje geleden hoorde ik van een cursist die lesgeeft op een NT2 school (Nederlands als tweede taal) dat ze starten met het aanbieden van woordbeelden en daarna de spellingsregels aanbieden. Dat zette mij aan het denken, want als je de woordbeelden al kent, waarom dan nog de spellingsregels aanbieden?
Steeds vaker worden er op scholen iPads ingezet. Een prima middel om nieuwe informatiebronnen te kunnen vinden en te gebruiken. Tegelijkertijd is het ook een middel om te laten zien hoe ‘wij als school met onze tijd mee gaan’. Ik had een keer een directeur van een school aan de telefoon. Hij vertelde mij dat hij de Kernvisie methode niet nodig had, want hij had nu smartboards in de klassen hangen. Nu kon hij alles visueel aanbieden. Typisch een klok en klepel gevalletje.
(Goede) Spelling lijkt steeds meer een kwelling te zijn geworden. Dyslexie onderzoeken lijken de pan uit te rijzen. De spellingsfouten die ik in een krant, een tijdschrift of in een e-mail lees, zijn niet op een hand te tellen. Hoe komt dit dan? Zijn wij minder bedeeld met het spellingsgen of steekt hier wat anders achter?
Vanochtend zag ik een meisje in mijn praktijk (groep 7), de eerste schoolweek na de vakantie zat er alweer op. School is gestart met een nieuwe methode, vanaf nu wordt er alleen nog maar in blokletters geschreven. Dat ze loopt te stoeien met die omschakeling is natuurlijk te verwachten, dat heeft wat tijd nodig.