Schoolsysteem | Uit de praktijk
(Goede) Spelling lijkt steeds meer een kwelling te zijn geworden. Dyslexie onderzoeken lijken de pan uit te rijzen. De spellingsfouten die ik in een krant, een tijdschrift of in een e-mail lees, zijn niet op een hand te tellen. Hoe komt dit dan? Zijn wij minder bedeeld met het spellingsgen of steekt hier wat anders achter?
Schoolsysteem | Uit de praktijk
Vanochtend zag ik een meisje in mijn praktijk (groep 7), de eerste schoolweek na de vakantie zat er alweer op. School is gestart met een nieuwe methode, vanaf nu wordt er alleen nog maar in blokletters geschreven. Dat ze loopt te stoeien met die omschakeling is natuurlijk te verwachten, dat heeft wat tijd nodig.
Ken je dat? Na een paar dagen luieren op de camping, aan het strand of aan het zwembad heb je zin om wat meer van de omgeving te gaan ontdekken. Niet te veel, niet te lang, want ook wij zijn liever lui dan moe en het is tenslotte vakantie, maar onvermijdelijk komt de “Jongens, morgen gaan we erop uit!” Tja, de meeste kinderen staan nou eenmaal niet te springen om hun vriendjes achter te laten om door warme stoffige straatjes te slenteren.
Vrienden ontdekten onlangs tot hun grote verbazing dat hun zoon van bijna twaalf geen klok kon kijken. Dat moet ik een beetje nuanceren, want het betreft hier het analoge klokkijken. Maar eigenlijk is het helemaal niet zo gek, want heb jij nog een analoge klok in huis?
Uit de praktijk | Schoolsysteem
Ze zit in groep 2, laten we haar Suze noemen. Ik sprak haar moeder na een informatieavond, ze vroeg of ik eens naar haar dochter wilde kijken. Ze kende alle letters van het alfabet, maar de volgende stap naar woorden en het lezen wilde niet lukken. En dat zorgde voor frustratie bij Suze en bij moeder.
Ik geef de laatste tijd veel lezingen. Sommige zijn openbaar en andere voor besloten groepen waaronder schoolteams, remedial teachers, logopedisten, maar bijvoorbeeld ook voor wethouders die jeugdzorg in de portefeuille hebben.
